Archief

“Er is een moment dat een schilderij in zijn vorm valt. Het enige wat ik moet doen is dat moment zien en herkennen.” De kleuren die Marenne Welten in haar doeken gebruikt, roepen de herinnering op aan gekleurd glas waar het zonlicht in speelt: Bladgroen, turkoois blauw, zachtroze, dieppaars, roestbruin of zonnig geel. Die associatie wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de wijze waarop ze de olieverf vloeibaar en transparant op het witte linnen aanbrengt. De kleuren mengen zich pas op het doek, in de penseelstreek. En met je blik al dwalend door het schilderij volg je het gebaar van de schilder: van aanzet tot loslaten van het doek. In die penseelvoering ontstaat de dynamiek, soms in een helder ritme van korte halen, dan weer in buigende, zoekende lijnen. Ze vormen als vanzelf de banen behang aan een muur, de plooien van een gordijn of het dessin van een stoel of bank. Het motief van de veelal kleine doeken is het interieur: huiskamers zoals we die kennen van een oude oom of verre tante, vol geboend parket, glasgordijnen en met velours beklede stoelen. Soms speelt een eenzame persoon een hoofdrol, maar meestal is die rol weggelegd voor een lege fauteuil. De schilderijen - die door de werkwijze in één dag moeten ontstaan - zijn geen kopieën van de foto’s van huiskamers die Welten gewoon op internet vindt. Ze toont ons eerder geheugenkamers, kamers uit het huis als metafoor voor de psyche. De manier waarop een huiskamer is ingericht, zegt veel over haar bewoners en je ontkomt er niet aan je af te vragen van wie die zo aanwezige fauteuil nu eigenlijk is. Of waarom die kamer in dat ene schilderij haast claustrofobisch is vol gezet met stoelen en banken. Wat doet die eenzame dame voor het raam in die keuken? En waarom krult de vloer rond haar benen omhoog? Opvallend is een doek waarin een gordijn zo opbolt, dat het de vormen aanneemt van een madonna:  Klem tussen vloer en plafond, vult de amorfe massa als een ‘elephant in the room’ de kamer. De vloer valt uiteen in een sensueel en organisch spel van verfstreken die als lodderige slakken tegen de muren op kruipen. Op andere doeken verandert het spel van licht op een vloer in kabbelende golven, muren van zachtroze worden blauwdooraderd als huid. De ruimtes tussen stoelen en salontafels krijgen glanzende vissenschubben. Er ontstaat een spanning tussen de vanzelfsprekende, alledaagse voorwerpen en de ruimte erom heen. “De olieverf duwt en trekt de vormen uit de herkenbare contouren waardoor ze vervreemden”, schreef Marenne Welten in haar schilderslogboek. De restvorm wordt soms zo opdringerig dat het de meubels wegdrukt of laat opgaan in een abstract spel van penseelstreken. In dat wankele evenwicht tussen figuratie en abstractie zit de strijd van de schilder die zichzelf steeds tracht te vernieuwen: “Het is niet in orde en als het wel in orde is, wantrouw het.” website van de kunstenaar