Archief
In intieme en soms terloops ogende video-opnames neemt Hamza Halloubi (Tanger, 1982) je mee in zijn overpeinzingen over de betekenis van beeld, over kunst en kunstenaarschap en over leven in ballingschap. In 2015 werd zijn werk voor het eerst in De Pont getoond. Nu is er in de wolhokken een overzicht te zien van zijn video’s, die balanceren op de grens van documentaire en fictie. Een enkele keer vertelt hij zijn verhaal aan de hand van een portret, zoals Studio Visit (2016) waarin hij liefdevol met zijn camera de ruimte aftast en vragen stelt over de context vanwaaruit we kunst beoordelen en bekijken – een vraag die ook terugkeert in het recente Walking and Talking (2018-2019). De zoektocht naar een historische figuur kan ook symbool staan voor een verhaal met een politiek beladen situatie, zoals in Un Après-midi à Larache (2015-2016). Met zijn rustige, monotone stem voert Halloubi je moeiteloos mee. Totdat het beeld plots kantelt en de kijker geconfronteerd wordt met de eigen voyeuristische blik en met het feit dat elk beeld een constructie is, net als het verhaal.