Willie Doherty

De foto’s uit deze serie zijn gemaakt in Zürich, tijdens verschillende bezoeken die Doherty in de winter van 2012 aan de stad bracht, opmerkelijk voor een kunstenaar die zich in zijn werk vooral concentreert op zijn geboorteland Noord-Ierland. Hoewel de lokale bevolking bepaalde plekken moeiteloos zal herkennen zien de foto’s er uit alsof ze overal gemaakt kunnen zijn. De locaties zijn algemeen en anoniem, het licht is gelijkmatig en vaal. De sneeuw maakt dat details en kleuren verdwijnen, waardoor de locaties nog onbestemder worden. Dit lijkt een documentaire over de randen van de stad, waar bebouwde omgeving en natuur elkaar, in schril contrast, kruisen.

Een wandvullende videoprojectie maakt eveneens deel uit van de serie. De video bevat beelden die lijken op de foto’s, maar door de tijdelijkheid van de bewegende beelden ogen de locaties nog stiller en verlatener. Een vrouwenstem met een sterk buitenlands accent, naar het schijnt Oost-Europees, vertelt het verhaal van een man die had besloten de winter in Zürich door te brengen. Het is niet de fotograaf, zoals de kijker wellicht had kunnen denken, maar een bouwvakker die spoorloos is verdwenen in de ochtend van 12 december. Uit een aantal notitieboekjes die in zijn appartement zijn gevonden, blijkt dat hij zich steeds geïsoleerder voelde in de stad. De voice-over meldt: “Hij had zijn baan als bouwvakker opgezegd en bracht zijn dagen zwervend door.” De meeste tijd lijkt hij te hebben gesleten op plekken zoals op de foto’s en video te zien zijn. Een steeds groter gevoel van paranoia en angst had hem in zijn greep gekregen en hij had het idee dat de stad verschrikkelijke geheimen in zich borg. Alleen de rivieren en de sneeuw boden hem troost. Op een dag was hij simpelweg verdwenen. De video eindigt met beelden van een bevroren meer in de bossen terwijl de vrouw vertelt dat ze “gisteravond” heeft gedroomd dat zijn lichaam in een bevroren meer lag, waar het wachtte op onthulling door de lentezon.