René Daniëls

Gent (1980-1981) is een stadsgezicht in de dubbele zin des woords. Het schetsmatig geschilderde doek toont een rij huizen die tot leven lijkt te zijn gekomen. Tussen de gevels tekenen zich grote neuzen af; het is alsof de huizen elkaar iets in het oor smoezen. Hun gefluister verspreidt zich door de nacht, zoals ook de architectuur zich moeiteloos in de duistere hemel voortzet. Er spreekt psychische rusteloosheid uit dit vreemde schilderij, maar ook een grote poëtische verbeeldingskracht.